Mieszanie, kształtowanie i wypalanie to trzy główne etapy produkcji cegieł. Jednak istnieje jeden kluczowy etap tego procesu: odgazowanie. Podczas mieszania do gliny dodawane są małe kieszenie powietrzne, które należy usunąć, aby zapewnić litą, stabilną cegłę. Pompy próżniowe firmy Busch dostarczają potrzebną próżnię do procesu odgazowywania.
Wygląda to podobnie do pieczenia. Podczas mieszania każdego nowego składnika również dodajesz do całości małe pęcherzyki powietrza. Pęcherzyki tworzą niezwykle lekkie i napowietrzone ciasto, jednak należy to kontrolować podczas produkcji cegieł. Celem jest mocny produkt, który będzie trwały – a przy cegłach pęcherzyki powietrza mogą mieć odwrotny efekt. Podczas formowania i prasowania kieszenie powietrzne spotykają się i łączą, tworząc puste przestrzenie, które osłabiają strukturę cegły. Nawet mniejsze pęcherzyki mogą stanowić problem. Porowata cegła może się wypaczać i tracić swój kształt w wysokich temperaturach. Aby tego uniknąć, glina musi być jednolita i nieporowata, gdy trafia do pieca w celu wypalenia, dzięki czemu powstaje mocna, trwała cegła bez ukrytych pustych przestrzeni.
Wyciskanie powietrza
Aby przygotować glinę do uformowania i wypalania, należy usunąć pęcherzyki powietrza w procesie nazywanym odgazowaniem. Po wymieszaniu przechodzi ona przez komorę próżniową. Ta zmiana ciśnienia powoduje, że pęcherzyki podnoszą się do góry mieszanki gliny. Przedostają się przez powierzchnię i są usuwane. Jeśli w mieszance występuje nadmiar wody, również jest ona wyciskana i usuwana w ten sam sposób. Dzięki temu do kolejnego etapu procesu zostaje oddana mieszanina gliny pozbawiona powietrza i z właściwym poziomem wilgoci. Firma Busch ma odpowiednie rozwiązania próżniowe, które można wykorzystać podczas procesu odgazowywania.
Porowatość dla izolacji
Określone typy cegieł korzystają z niewielkiej ilości dodatkowego powietrza wewnątrz. Małe kieszenie powietrzne działają jak izolacja, pomagając cegłom zatrzymać ciepło i utrzymać ciepło w budynku. Jednak zamiast polegania na nieprzewidywalnych pęcherzykach powietrza producenci cegieł mają sposób na utworzenie porowatości na własnych zasadach. Dodatkowe materiały, takie jak trociny, pulpa papierowa i polistyren są dodawane do mieszanki gliny. Są drobnymi cząstkami stałymi wmieszanymi w glinę, więc przechodzą przez proces odgazowania bez szwanku. Nie wytrzymują jednak intensywnego ciepła wypalania i spalają się w piecu, pozostawiając w gotowej cegle drobne, równomiernie rozłożone kieszenie powietrzne.
Cegły bez bąbelków
Mieszaniny gliny odgazowane pod próżnią
Od surowej gliny do twardej cegły
Cegły muszą przetrwać każde warunki, na które mogą być wystawiane: zmieniające się temperatury, różne poziomy wilgotności i inne warunki pogodowe typowe dla danego obszaru. Surowa glina jest bardzo plastyczna, co ułatwia formowanie, ale gdy wyschnie, staje się krucha i słaba. Aby cegła nadawała się do budowy, potrzebny jest kolejny etap procesu: wypalanie. W piecu cegły są wystawiane na działanie wzrastających temperatur. W niższych temperaturach cegła gliniana traci resztki wody, a wszelkie dodatkowe materiały – np. te dodane w celu nadania porowatości – ulegają wypaleniu. Wraz ze wzrostem temperatury rozpoczyna się proces chemiczny i zmienia się wewnętrzna struktura gliny. Cegła zmienia kolor i staje się twardsza oraz bardziej wytrzymała. Gdy piec osiąga najwyższą temperaturę – ponad 1000°C – rozpoczyna się witryfikacja. Ekstremalnie wysoka temperatura powoduje częściowe topienie się gliny do materiału podobnego do szkła, co łączy różne elementy cegły i tworzy mocny oraz odporny na zużycie produkt.
Cegły muszą przetrwać każde warunki, na które mogą być wystawiane: zmieniające się temperatury, różne poziomy wilgotności i inne warunki pogodowe typowe dla danego obszaru. Surowa glina jest bardzo plastyczna, co ułatwia formowanie, ale gdy wyschnie, staje się krucha i słaba. Aby cegła nadawała się do budowy, potrzebny jest kolejny etap procesu: wypalanie. W piecu cegły są wystawiane na działanie wzrastających temperatur. W niższych temperaturach cegła gliniana traci resztki wody, a wszelkie dodatkowe materiały – np. te dodane w celu nadania porowatości – ulegają wypaleniu. Wraz ze wzrostem temperatury rozpoczyna się proces chemiczny i zmienia się wewnętrzna struktura gliny. Cegła zmienia kolor i staje się twardsza oraz bardziej wytrzymała. Gdy piec osiąga najwyższą temperaturę – ponad 1000°C – rozpoczyna się witryfikacja. Ekstremalnie wysoka temperatura powoduje częściowe topienie się gliny do materiału podobnego do szkła, co łączy różne elementy cegły i tworzy mocny oraz odporny na zużycie produkt.